De zon schijnt en de herfst is nog in volle bloei. De brug staat open. Een klein krachtpatsertje trekt een joekel van een werkschip door het kanaal. In de ochtendstilte het gebrom van de motoren, de schipper in opperste concentratie in zijn stuurhut, de echoënde instructies van de werklieden en de totale overgave die je voelt als een brug open is. Voor de slagbomen zie je mensen nog afkicken van de adrenaline om op tijd te komen, en daarna zie je bij iedereen langzaam de overgave ontstaan.
De werklieden. Ik kijk naar die gasten: gefocust en geoefend. En besef dat het niet uitmaakt, cameraman, chirurg, muzikant, timmerman,... Mensen die volledig vanuit hun bevlogenheid hun werk doen, zijn mooi om te aanschouwen.
Opeens zitten we in een tijdzone waarin alles de tijd krijgt wat 't nodig heeft. De brug gaat weer langzaam omlaag, begeleid door een monotone bel. En ik vraag me af, of er nog iemand zo verguld is door dit tafereel...
by darja ©kokonoma